اینروزهای آناهیتا

از چهارشنبه تا حالا خیلی گیجم.
یه مدت زیادی بود که حس می کردم تبدیل شدم به سیب زمینی و هیچ حسی نسبت به آدمها و خصوصن پسرها نداشتم. انگار فقط میدیدمشون که وقتم را بگذرونم و نه هیچی دیگه. حتی از اینکه تئاتر برم یا رستوران برم باهاشون هم لذتی نمی بردم.
چهارشنبه رفتم آقای سین را دیدم، خیلی وقت بود که ذهنم را مشغول کرده بود و رفتم ببینمش که بالاخره چه احساسی بهش دارم و آیا میخوام جدی جدی با این آدم باشم یا نه . رفتم دیدمش و یه جایی اون وسطها دیدم دیگه به حرفهاش گوش نمیدم ، دارم به لحن صداش گوش میدم و در دلم میگم چقدر فوق العاده است.  حسهام برگشتن. حس دوست داشتن، حس تپیدن قلبم ، سه ساعتی باهاش بودم و راجع به خانواده و جامعه و دوستی و روابط آدمها حرف زدیم.
اومدم خونه و پنج شنبه با آناهید عزیزم راجع بهش صحبت کردم و چقدر آناهید عاقل و با منطق فکر می کنه.
جمعه همه توانم را جمع کردم و همه سنگهام را با خودم واکندم که ببین این همون آدمیه که سه سال فقط یه دوست دور بوده. بهش توجه نکردی، مطمئنی این همون آدمیه که میخوای و با همه تفاوتها و اخلاقهاش میتونی کنار بیآی ، با شغلش ، با گرفتاریهاش ، با وقت کمش .
با خودم کنار اومدم و با قلبی تپنده بهش زنگ زدم ( حداقل یه سالی بود این حس را نداشتم ) . گفتم آدمی نیستم که آدمها را راحت به زندگیم راه بدم و در این سه سال این را به چشم خودت دیدی . حالا یه حس نسبت به تو بوجود اومده و چون دیدم این دوستی سرانجامی که من میخوام را نداره ( همش میگفت با کارش ازدواج کرده و تنهایی را ترجیح میده) ، بهتره قبل از اینکه این حس خونه ام را ویران بکنه ، کاملا ارتباط را قطع کنیم . من طاقت یه ضربه دیگه را ندارم.

جا خورد و شوکه شد. گفت بهت زنگ میزنم.
2 ساعت بعدش زنگ زد ، گفت خوشحالم که اینقدر شجاعی که حست را به زبون میآری. ولی این رابطه واسه من تنها یه دوستی امن بوده و به واسطه دوستای مشترکی که داشتیم همیشه یه دوستی نرمال برام بوده و اینکه دو تا آدم بدونن که یه نفر هست که گاهی زنگی بزنه و پیشنهاد فرهنگی بده و با هم یه دیدار رسمی داشته باشیم و از مصاحبت هم لذت ببیریم و خداحافظ تا دفعه بعدی .
گفت من آدم تنهایی هستم و به تنهاییم خو گرفتم و همین مدلی از زندگیم راضیم.
 هنوز هم همه چیز میتونه مثل قبل باشه و یه دوستی امن باشه .

گفتم نه ، من حالا که حسی دارم ، نمیتونم و در طولانی مدت می دونم که اذیت میشم.
گفتم میخوام کات بشه.
گفت فکر می کنم رفتی سفر و هر زمان و هر جایی که خواستی میتونی به عنوان یه دوست روم حساب کنی.میدونم که قوی هستی و میتونی زود با احساست کنار بیآی.
مواظب خودت باش و پبش چشم پزشک هم برو وقضیه چشمهات را پیگیری کن .
قربانت ، خدافظ

و من موندم و نرسیدن به خواسته ای که خیلی می خواستم.

اصولا تو زندگیم یا یه کاری را نمیکنم و با تنبلی انجام نمیدم یا اگه چیزی را خواستم باید بهش برسم. بایـــــــــــــــــد برسم.
ولی خب ، نخواست و اون حسی را که من داشتم را نداشت. هرچند فکر می کردم که حسی داره و به خاطر رفتارهای قبلی من حاضر نیست بیآد جلو و ریسک کنه و بخواد بهم نزدیک بشه.

نخواست و تموم شد.

نشستم دو ساعت با دل سیر گریه کردم ( حتی برای آخرین رفتن آقای الف هم اینجوری از ته دل زار نزده بودم ).
گریه هام را که کردم ، نشستم کمی با لپتابم گفتمان کردم و بعد بلند شدم و شام خوردم.

یه کمی چرخیدم و بعد رفتم در اینترنت . آقای الف آنلاین بود.شروع کرد به شکلک فرستادن در یاهو مسنجر ، یک ساعت تموم مسخره بازی درمیآورد. یادم رفت بگم ، عصرش از استرس داشتم میمردم و براش اس ام اس زده بودم که دعا کن همه چیز خوب پیش بره و بعدش هم زده بودم که همه چی تموم شد و گفته بود مطمئنم بهترین کار را انجام دادی.

پیچیدگی رابطه ام با آقای الف خیلی زیاد شده . هفته قبلش دیده بودمش و هیچ حسی نسبت بهش نداشتم. انگار نه انگار که آقای دوست پسر سابق است و همیشه کلی روی رفتارهاش و روابطش حساسیت داشتم.
کلی سر به سرش گذاشته بودم راجع به دوست دخترش و اونهم کلی سر به سرم گذاشته بود و بدون هیچ حساسیتی داشتیم همدیگه رو راهنمایی می کردیم بلکه به راه راست هدایت بشیم.

خلاصه اون شب آقای الف کلی مسخره بازی درآورد و سر به سرم گذاشت و آرومم کرد و نازم را کشید و کلی تعریفم راکرد که تو قوی هستی و فدای سرت نشد و یه نفر بهتر میآد. اونقدر تعریف کرد و ابعاد ناشناخته وجودم را برام گفت که حد نداشت.

شب بعدش هم باز خواهش کرد آنلاین بشم و بدجوری بهم ریخته بودم و تنهاییه بد مدل داشت اذیتم می کرد و در این مودها رفته بودم که آی من تنها موندم و هیچکی منو دوســـــت نداره.
دوباره سعی کرد آرومم کنه و چقدر استاده و راهش را خوب میدونه که  وقتی که ناآرومم و دارم زمین و زمان را بهم میدوزم ، با یه کوچولو صحبت آرومم کنه.

این مدل دوستی باهاش را دوست دارم و همش سعی می کنم که فاصلمون را حفظ کنم و نذارم دوستی مون از این حالت خوب خارج بشه ، اما از یه طرف هم فکر میکنم که این مدل دوستی ما مثل دوپینگ میمونه واسه هردوتامون.
به نظرمیآد که دوست دخترش نمیتونه  خیلی حرفها و خواسته هاش  را برآورده کنه و واسه اونها میآد سراغ من . و من هم وقتی اون آرومم میکنه و هوام را داره، اینجوری با تنهاییم کنار نمیآم و عین آدمیزاد نمیفهمم که تنهایی واقعی چه جوریه و چطور باید یاهاش کنار اومد.

گاهی حس می کنم من دختربچه ننری شدم که غرغر می کنه و او در نقش پدر نازم را میکشه و آرومم می کنه . و یه وقتایی اون پسر بچه لوسی میشه که من مامانش میشم و تو بغل میگیرمش و آرومش می کنم.

از خدا میخوام به ما دو تا بچه شیطون و لجباز و تقس و بازیگوش که انگار هیچ وقت بزرگ نمیشیم عقل بده و یه کاری کنه که هر کدوم راه خودمون را در زندگی بریم و به آرامش برسیم.

در مورد آقای سین هم حالا که فکر می کنم ، هنوز هم فوق العاده است . ولی خب با تنهاییش و کارش سرگرم بود و نمیخواست که زندگی را دو نفره بگذرونه.


آلآن یه احساس خلاء بدی در قلیم دارم و گاهی حس می کنم قلبم تیر میکشه . فعلا باید فکر کنم و ببینم دارم چیکار می کنم و کجای زندگی ایستادم و میخوام چیکار بکنم.